پاراستامول: تاریخچه یک مسکن معمولی

پاراستامول: تاریخچه یک مسکن معمولی

پاراستامول یکی از رایج ترین – و قدیمی ترین – داروهای مسکن بدون نسخه است که در بریتانیا استفاده می شود. این دارو توسط هارمون نورتروپ مورس در دانشگاه جان هاپکینز در حدود سال 1877 سنتز شد، اگرچه تا 10 سال بعد نبود که داروشناس جوزف فون مرینگ برای اولین بار این دارو را برای انسان تجویز کرد.

امروزه پاراستامول با نام های تجاری مختلفی از جمله تایلنول و پانادول به بازار عرضه می شود.

منشا پاراستامول

پاراستامول یکی از پرمصرف ترین داروهای مسکن و تب بر (داروهای کاهش دهنده تب) در جهان است. در سال 2022، بازار جهانی آن حدود 588 میلیون پوند تخمین زده شده بود، اما انتظار می‌رود این رقم تا سال 2030 به 830 میلیون پوند افزایش یابد.

تنها در بریتانیا، تصور می‌شود که تقریباً 6300 تن پاراستامول سالانه مصرف می‌شود که تقریباً معادل 35 گرم (70 قرص) برای هر نفر در سال است.

پاراستامول از نظر شیمیایی به عنوان استامینوفن یا پارا هیدروکسی استانیلید شناخته می شود، زیرا پاراستامول به دلیل ایمنی نسبی آن در مقایسه با سایر داروهای ضد درد و تب بر، مانند NSAIDS مورد علاقه است. به طور کلی غیر حساسیت زا است و برای سمی شدن به دوز بسیار بالای 4000 میلی گرم نیاز دارد.

پس همه چیز از کجا شروع شد؟ مانند بسیاری از داروهای دیگر که در دهه 1800 ساخته شدند، پاراستامول نیز به طور تصادفی کشف شد.

شواهد نشان می دهد که محققان ممکن است به دنبال جایگزینی برای داروی استانیلید مشتق شده از آنیلین بوده باشند که اثرات سمی متعددی از جمله سیانوز داشت، وضعیتی که با کبودی پوست، لب ها یا ناخن ها به دلیل کمبود اکسیژن در خون مشخص می شود.

برخی از سوابق تاریخی نشان می دهد که حتی قبل از این، پاراستامول ممکن است قبلا توسط شرکت Cahn & Hepp یا توسط یک شیمیدان فرانسوی به نام Charles Gerhardt در سال 185 سنتز شده باشد.

چه کسی پاراستامول را اختراع کرد؟

بر اساس شواهد مستند معتبرتر، هارمون نورتروپ مورس در دانشگاه جان هاپکینز اولین کسی بود که پاراستامول را در سال 1877 سنتز کرد. او این کار را از طریق کاهش p-nitrophenol با استفاده از قلع در اسید استیک یخبندان انجام داد.

با این وجود، یک دهه دیگر طول کشید تا اولین آزمایش انسانی توسط جوزف فون مرینگ، فارماکولوژیست بالینی در سال 1887 انجام شود. او یافته های خود را در مقاله ای منتشر کرد که در آن جزئیات اثرات پاراستامول با یک مشتق آنیلین کمتر سمی دیگر، فناستین، منتشر شد.

فون مرینگ به این نتیجه رسید که پاراستامول در مقایسه با فناستین تمایل کمی به ایجاد متهموگلوبینمی دارد. در نتیجه، پاراستامول به سرعت به نفع فناستین کنار گذاشته شد.

تا دهه 1970 بود که اثرات نامطلوب فناستین بر کلیه ها از نظر بالینی مشخص شد. فناستین در دهه 1980 متوقف شد و پاراستامول به داروی انتخابی تبدیل شد.

نحوه تولید پاراستامول

پاراستامول را می توان با استفاده از روش آزمایشگاهی کلاسیک کاهش p-nitrophenol با کمک قلع در اسید استیک یخبندان سنتز کرد. با این حال، روش تجاری تولید پاراستامول با فنل شروع می شود.

فنل برای تولید مخلوطی از ارتو و پارا نیتروتولوئن نیترات می شود. سپس ایزومر o از طریق تقطیر از مخلوط خارج می شود. در همین حال، گروه p-nitro تحت یک واکنش کاهشی قرار می گیرد تا یک گروه p-amino تولید کند. این گروه سپس برای تولید پاراستامول استیله می شود، همانطور که در فیلم زیر نشان داده شده است.

پاراستامول چیست؟

پاراستامول با نام های تجاری مختلفی از جمله Panadol، Calpol، Tylenol، Alvedon و Biogesic به فروش می رسد. همچنین در اشکال مختلف مانند کپسول، قرص، محلول های مایع (برای کودکان) و سوسپانسیون موجود است.

بسته به مارک و نوع دارو، پاراستامول را می توان با سایر مواد غیر فعال مخلوط کرد. اینها برای تحویل و پایداری ماده فعال ضروری هستند.

برخی از مواد غیر فعال موجود در قرص پاراستامول شامل موارد زیر است:

• استئارات کلسیم یا استئارات منیزیم
• سلولز
• سدیم را تثبیت کنید
• بنزوات سدیم یا لوریل سولفات سدیم
• نشاسته
• هیدروکسی پروپیل متیل سلولز
• پروپیلن گلیکول
• نشاسته گلیکولات سدیم
• پلی اتیلن گلیکول
• قرمز شماره 40

در همین حال، کپسول‌های ژلاتین و محلول‌های مایع ممکن است حاوی مواد غیرفعال زیر باشند:

• 7 درصد اتانول
• اسید سیتریک
• گلیسیرین
• پلی اتیلن گلیکول
• بنزوات سدیم
• سوربیتول
• ساکارز
• زرد شماره 6، شماره 10، و آبی شماره 1

ساختار شیمیایی پاراستامول چیست؟

پاراستامول یک داروی ضددرد و تب بر غیر مخدر با فرمول شیمیایی C8H9NO2 است. نام شیمیایی آن 4-استامیدوفنول است و جرم مولی آن 151.165 گرم بر مول است.

یک مولکول پاراستامول دارای یک هندسه مسطح با دو پیوند هیدروژنی و هفت اتم کربن است که دارای هیبریداسیون sp2 هستند.

نتیجه گیری

تاریخچه هارمون نورتروپ مورس را به عنوان اولین کسی که در سال 1877 پاراستامول را سنتز کرد، می‌داند، اگرچه دیگران نیز در توسعه آن سهیم بودند. خواص ضد درد و تب بر پاراستامول در حدود سال 1887 کشف شد، اما تقریباً یک قرن طول کشید تا این دارو به طور گسترده مورد استفاده قرار گیرد.

روش تجاری تولید پاراستامول با فنل شروع می شود. با این حال، پاراستامول را می توان با استفاده از روش آزمایشگاهی کلاسیک کاهش p-nitrophenol با کمک قلع در اسید استیک یخبندان نیز سنتز کرد.